Μια μοναδική μουσική παράσταση που μάγεψε το κοινό της Μελβούρνης!
Μιλάνο, 1957. Η Μαρία Κάλλας δηλώνει στον ιταλικό Τύπο: «Πάντα, χωρίς εξαίρεση, έπρεπε να πληρώσω προσωπικά για όλους μου τους θριάμβους, με μία θλίψη ή με φυσικό πόνο». Αγέρωχη, ολίγον υπεροπτική -λόγω ανασφάλειας και συστολής, όπως είχε εκμυστηρευτεί στα μέσα- και αεικίνητη, ακόμα και μετά τον θάνατό της. Γεννημένη ως Μαρία Άννα Σοφία Καικιλία Καλογεροπούλου, γνωστή ως Μαρία Κάλλας και Ντίβα της Όπερας.
Από την αίθουσα του Παρνασσού τον Απρίλιο του 1938 στη Σκάλα του Μιλάνο με τους «Σικελικούς Εσπερινούς» το 1951 κι από εκεί στη Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης ως «Νόρμα», στο ομώνυμο έργο του Μπελίνι. «Δεν είμαι άγγελος ούτε υποκρίνομαι ότι είμαι. Αυτός δεν είναι ένας από τους ρόλους μου. Δεν είμαι, όμως, ούτε διάβολος. Είμαι μια γυναίκα. Είμαι μια επαγγελματίας» έλεγε η star που δε μιλούσε εύκολα. Προτιμούσε να αφήνει τα λιμπρέτα να γεμίζουν το κενό και τη σπάνια φωνή της να μετατρέπεται σε ξενιστή για κλασικά αριστουργήματα.
Στις 16 Σεπτεμβρίου του 1977 η Μαρία Κάλλας άφησε την τελευταία της πνοή, συγκλονίζοντας τον κόσμο της τέχνης. 46 χρόνια μετά τον θάνατό της, η Ελληνοαμερικανίδα υψίφωνος «ζωντανεύει» επί σκηνής, με τη βοήθεια της ολογραφικής ψηφιακής τεχνολογίας.
Στις 7 Δεκεμβρίου, το Hamer Hall της Μελβούρνης φιλοξένησε μια εκθαμβωτική παράσταση με πρωταγωνίστρια τη μεγάλη Μαρία Κάλλας, σε ένα μοναδικό σόου με το ολόγραμμά της να λάμπει στο κέντρο της σκηνής σαν διαμάντι!
Οι μουσικοί της Συμφωνικής Ορχήστρας της Μελβούρνης, σε τέλεια αρμονία, δημιούργησαν μια αξέχαστη ατμόσφαιρα που μετέφερε το κοινό σε άλλες εποχές, στο πλαίσιο της τρέχουσας αυστραλιανής «περιοδείας» για τον εορτασμό των 100 χρόνων από τη γέννηση της Μαρίας Κάλλας που παρουσιάζεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση σε συνεργασία με τις συμμετέχουσες ορχήστρες της Αυστραλίας στις εκάστοτε πόλεις.
Η Sophie Galaise, Διευθύνουσα Σύμβουλος της Συμφωνικής Ορχήστρας της Μελβούρνης, μίλησε για την υιοθέτηση της καινοτομίας στο πρόγραμμα της Ορχήστρας και καλωσόρισε τους επίσημους προσκεκλημένους. Ο Gabriele Visentin, Πρέσβης της ΕΕ στην Αυστραλία, μίλησε για την ενίσχυση των πολιτιστικών δεσμών μεταξύ της ΕΕ και της Αυστραλίας μέσω του εορτασμού του ταλέντου, της τεχνολογίας και της τέχνης.
Μαέστρος σε αυτό το εγχείρημα στη Μελβούρνη, ο πολύ ταλαντούχος Daniel Schlosberg, ο οποίος καθοδήγησε την Ορχήστρα με έναν τρόπο που ανέδειξε την υπέροχη συνεργασία τους με το ολόγραμμα. Η Μαρία Κάλλας, που ποτέ στη ζωή της δεν είχε εμφανιστεί στην Αυστραλία, κατάφερε να παρασύρει το κοινό με τη μαγική της φωνή σε μια συναρπαστική συνένωση του παρελθόντος και του παρόντος, μέσα από ένα πρωτοποριακό γεγονός για τα συναυλιακά δεδομένα, που αποτέλεσε μια αναστοχαστική συνάντηση με τη μεγάλη ντίβα της όπερας που «ζωντάνεψε» ξανά μπροστά στα μάτια μας με εντυπωσιακό τρόπο.
Χρησιμοποιώντας πρωτότυπα φωνητικά κομμάτια από μερικές από τις πιο γνωστές άριες της Κάλλας, η συναυλία συνδύασε την υπερσύγχρονη τεχνολογία τρισδιάστατων ολογραμμάτων με τις σημαντικότερες, ψηφιακά επεξεργασμένες, ηχογραφήσεις της Κάλλας και τη ζωντανή εκτέλεση της Συμφωνικής Ορχήστρας της Μελβούρνης, δημιουργώντας μια μοναδική συναυλιακή εμπειρία για μία μόνο βραδιά.
Ο ήχος από ψηλά τακούνια που πλησίαζουν τη σκηνή, προανείγγηλε την εμφάνιση της Κάλλας, η οποία έφτασε μπροστά μας σα να «τηλεμεταφέρθηκε» από έναν άλλο κόσμο, με το στρίφωμα του λευκού φορέματός της να εμφανίζεται τελευταίο. Η «La Divina» με την πρώτη της άρια, το «Je veux vivre» της Ιουλιέτας από το «Roméo et Juliette» του Gounod, μετέφερε το κοινό σε έναν μαγικό κόσμο, όπου το ταλέντο της πήρε ξανά ζωή, με τη βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας, ενώ οι άριες που αγαπήθηκαν τόσο πολύ παρουσιάστηκαν με νέο, συναρπαστικό τρόπο. Η «ολοζώντανη» παρουσία της Κάλλας, σε συνδυασμό με τον υπέροχο ήχο της Ορχήστρας, δημιουργούν έναν απόλυτα εναργή πολιτιστικό σύνδεσμο με την ιστορία της όπερας και την εξέλιξή της στο χρόνο.
Ακολούθησαν αποσπάσματα από τα αριστουργήματα Macbeth, Carmen, La Wally, Hamlet, La Gioconda… Ο πλούτος και το εκθαμβωτικό εύρος της φωνής της Κάλλας, η απίστευτη τεχνική της, αλλά και η ικανότητά της να κάνει τη δεξιοτεχνία της να φαίνεται μια απόλυτα φυσική έκφανση του εαυτού της, εντυπωσίασε πολύ το κοινό, γεμίζοντας τον χώρο με ανάμεικτα συναισθήματα χαράς και συγκίνησης. Το encore περιλάμβανε τα έργα Norma & Tosca, επιφυλάσσοντας ένα μαγικό φινάλε για το κοινό, που καταχειροκρότησε το εγχείρημα.
Η μαγεία και η αυθεντικότητα της Κάλλας παραμένουν διαχρονικά στοιχεία μιας γυναίκας και μιας αρτίστα που στόφα σαν τη δική της δεν βρίσκουμε πλέον. Εντυπωσιακή, αλλά όχι όμορφη με την κλασική και στερεοτυπική έννοια. Προσιτή και συνάμα απόκοσμη. Μια καλλιτέχνης που άφησε ιστορία και αποτελεί πρότυπο για τις νέες γενιές
Αδιαμφισβήτητα η τεχνολογία δεν καλύπτει τη φυσική επαφή μιας ερμηνεύτριας με το κοινό, ούτε έρχεται να αντικαταστήσει το ταλέντο ή να διατηρήσει το μύθο γύρω από το όνομά της. Είναι μια πρωτοβουλία, μια εντυπωσιακή εμπειρία που μας φέρνει λίγο πιο κοντά σε εποχές που πέρασαν, αλλά έγραψαν ιστορία. Σε μια εποχή που η αυλαία άνοιγε και η Μαρία Κάλλας ταξίδευε τους θεατές στον ουρανό.
Η συναυλία αυτή αποτελεί έναν μοναδικό τρόπο να τιμηθεί η μεγάλη κληρονομιά της Μαρίας Κάλλας και να δοθεί νέα ζωή στο έργο της για τις γενιές που ακολουθούν. Πρόκειται για μια πολυδιάστατη, επική εμπειρία. Ένα πάντρεμα τέχνης και τεχνολογίας που δίνει τη δυνατότητα τόσο σε εκείνους που την αγάπησαν, όσο και σε αυτούς που θέλουν να τη γνωρίσουν, να «γευτούν», έστω και με μια δόση ειρωνείας, το ταλέντο της.
